Før du kritiserer fargevalet, er det Borgia-familiens eigne fargar, skyld på dei.

Fyrst må eg få nemne min irritasjon over at boka heiter «Lucrezia Borgia», men så sluttar boka 14 år før Lucrezia døyr! Boka kunne likså godt heitt «Borgia», fordi det er eigenleg likså mykje fokus på far Rodrigo/Alexander og storebror Cesare som Lucrezia. Greitt, så var det utav verden. Denne boka har heller ikkje noko introduksjon der det står om kjelder og slikt. Eg forstår utav teksten at det er brev, dagbøker og andre slike nedskrivingar det går i, men eg skulle gjerne hatt berre eit lite samandrag av kjelder, men det står det dessverre ingenting om.

Boka her brukar ein god del ord eg aldri har høyrt om, så eg samla dei i ei liste. Ordlista for boka har eg lagt her, kanskje finn du ord du heller aldri har sett før? (så slepp eg føle meg så dum åleine).

Europeisk renessanse kjente eg ekstremt lite til før eg sat meg ned å leste, alt var nytt for meg – så det blei ein del notat i margen dei fyrste kapitla. Greia er at Italia er ikkje eit samla rike, men består av fleire mindre bystatar, og i tillegg eig Vatikanet sjølv store landområde. Paven har dei siste åra dessverre dalt i autoritet, folk ser ikkje ut til å ta religion så seriøst lenger, og dei fleste som jobbar for Kyrkja gjer det for penganes skyld. Lucrezias far Rodrigo, blir pave Alexander VI og Lucrezia blir praktisk talt prinsesse og hennar brør prinsar (til tross for at paven så klart eigentleg ikkje skal ha barn, men folk bryr seg svært lite om det på denne tida – det latar ikkje til å ha vore eit problem i det heile tatt!). Eg snakkar meir om dei sidan, fyrst eit lengre samandrag av Italia anno 1500(plussminus).

Det at Italia ikkje er eit samla rike, men består av mindre bystatar (eg er ikkje heilt sikker på dei kallast bystatar eller om dei har eit eige italienskord) er ganske viktig. Eg er ikkje ekspert på dette her men slik eg har forstått det altså: kvar by har sin eigen herskar(familie) - la meg liste opp dei eg synst var viktigast:

• Vatikanet – Fam.Borgia
• Napoli – Fam. Aragonia (deira søskenborn regjerer i Spania og eg blanda dei HEILE tida)
• Milano – Fam. Sforza
• Firenze – her regjerer Fam. Medici men dei møter me sjeldan
• Venezia – desse er ofte eit lite wild-card, og eg aner ikkje kven som regjerer, dogen?
• Mantua – Fam. Gonzaga
• Ferrara – Fam. D’Este
• Isabella d’Este (gift med ein Gonzaga) er veldig underholdande. Heile tida får me høyre Romas siste sladder gjennom brev til ho frå folka hennar. Lucrezia gifter seg med litlebror til Isabella og då er det nærmast side opp og side ned om alt det Lucrezia kler seg i. Det verkar som om Isabella, som er 6 år eldre enn Lucrezia, desperat prøver å holde tritt med ungdommens mote og eg føler meg ikkje treft i det heile tatt.

I tillegg til dette med bystatar er det dette med soldatar. Det å ha eigen permanent hær verkar upopulært, i staden brukar dei leigesoldatar med ein leiar kalla condottiere, kva sjølve gruppa med soldatar kallast er for meg eit mysterium. Uansett, dette betyr at soldatane bystatane kan få tak i ikkje er særleg lojale, leigesoldatar har ein tendens til å følgje pengane. Det er eit evig spel om beskyttelse og å halde på makta, og ganske kjapt kjem Frankrike òg og blandar seg inn. Det er eit rot rett og slett.

Hovudpersonane er Familien Borgia, og deira familie minte meg på to(teknisk sett fire) ting: dei minte meg om to vers eg vil skrive ned under her også minte dei meg om to andre familiar. Eg vil ikkje nemne spesifikt namn fordi gjenkjenninga er berre basert på negativitet: penge- og pyntesjuke, makt og korrupsjon, evig masse rykte om alt inntil incest og ein god del myrding. Eg snakkar om verkelegheitas Fam. T. og fiksjonens Fam. L.

Det er vanskeleg å vite kva som er sant og kva som er sladder og løgn, særskilt sidan det som blir sagt om familien Borgia til tider er ganske drygt. Desse er jo verkelege folk og ei skildring av deira verkelege liv og det må ein jo ha litt respekt for. Alle desse ulike familiane var jo alle fiendar med kvarandre. Ingen av dei var englar, og som eg allereie har lært av «Beretningen om de tre kongedømmer» så er sladder og rykte likså effektive våpen som noko sverd eller pil. Det er ikkje usannsynleg i det heile tatt at det som blir skrevet om desse folka berre er funne på. Kanskje dei var ein gjennomsnittleg mordarisk familie i renessansens Italia, og då hadde ein vel to-tre liv på samvittigheta, men dette med incest er vanskelegare for meg å kjøpe. Det høyrest ut som verdas lettaste sladder å spreie om ein nært knytt familie, med ein far som allereie er kjent for å ligge rundt til tross for at han er kardinal/pave og der i tillegg mora er fråverande. Men så veit ein jo aldri, det er jo heller ikkje heilt fullstendig 100% absurd. Men eg vel i alle fall å vere skeptisk.