Denne boka er i ein liknande sjanger som Heimskringla: ho skildrar ekte historie, men er skriven ei god stund seinare. Handlinga utspel seg på starten av 200-talet, men boka er skriven på 1300-talet. Ein del av folka har eksistert og slaga har vore kjempa, men det er ein noko fantasifull gjenfortelling. Inspirert av ein sann historie. Eg går utifrå at det er ein meir spennande og interessant versjon enn den verkelege. Og kanskje med større soldattroppar om kinesiske historikarar har same trong til overdriving som dei europeiske (ifylgje Barbara Tuchman).

Her er mitt litle samandrag av dei personane eg synst er viktigast eller som gjer mest ut av seg. Det kan vere litt spoilere her og der. Personleg bryr eg meg ikkje om slike avsløringar, med mindre det ikkje er veldig viktig for boka – og det er det ikkje her: alle dør.

Det er vel ikkje særleg ukjent at Kinas historie er det eine dynastiet i regjering etter det andre, og slik blir me introdusert til boka: «Riker blir til frå kaos og riker kollapsar tilbake til kaos, slik har det vore sidan tidenes byrjing». No har det vore firehundre år med fred, Han-dynastiet har regjert frå 202 fvt til 220 evt (ein liten pause med kaos midt i, men så fred igjen), altså i over 400 år. Han-dynastiet er ofte, i vesten, samanlikna med Romerriket: dei var store fredelege riker på same tid (visstnok, eg er ingen ekspert i Romerriket).

Han-keisaren må innsjå at dei er ved dynastiets slutt og ein fyr «trøyster» og seier så: «Alt som gror må døy, all suksess vil ta slutt, og kvart dynasti vil falle». Keisaren sjølv, keisar Xian, summerer sitt eige dynasti greitt og enkelt slik: «Den fyrste Han keisaren, Han Gaozu, overvann Qin, øydela Chu og etablerte sitt eiget dynasti som har gått i arv frå generasjon til generasjon i Liu-familien i 400 år». Og nå kjem Han-dynastiet altså til sin naturlege ende med keisar Xian.

Det som skjer vidare er slåssing og slåssing, heile boka er slag etter slag etter slag. Nokre vil ha meir land, nokre vil beskytte keisaren og andre vil bli keisar sjølv, og mange vekslar mellom fleire motivasjonar. Folk er nådelause, folk hugges og hakkes opp, mat er eit konstant problem (ein megavanleg strategi er å angripe fiendens matkjelde) og alle spionerer på alle. I eit slag om ein by står det at «folket jubla fordi for ein gongs skyld har ein by skifta eigar utan at innbyggarane er blitt skada».

Det blir danna ein vennegjeng på tre: Liu Bei, Guan Yu og Zhang Fei. Ein dag i ein ferskenlund lovde dei kvarandre at: «sjølv om me ikkje er fødd på same dag så ynskjer me å døy på same dag». Dei er som brør, men sidan Liu Bei er eldst og i tillegg av keisarleg ætt så er det han som er leiaren i vennegjengen.

Liu Bei er ein av hovudpersonane i boka, og ein av kongane for eitt av dei tre kongedømma (dei to andre er Cao Cao og Sun Quan og alle etterkommarar). Han startar på botn saman med sine to vener Guan Yu og Zhang Fei og jobbar seg etter kvart til meir og meir makt. Han insisterer lenge at han kjemper for Han-keisaren, men etter særleg påverking frå Zhuge Liang så blir han konge eller keisar sjølv. Likevel ser han på seg sjølv og sitt dynasti som ein foresetting på Han-dynastiet. Liu Bei kan vere ganske trassig lojal. Mot slutten av livet då venene er drepne av Sun Quan sine folk, risikerer Liu Bei alt for hemn. «Kva bryr eg meg med eit milevidt rike om bror min ikkje er hemna?»

Det er ofte Liu Bei viser kjensler: han grin då han ser kor det vanlege kinesiske folk, bøndene, stadig blir skada av krigane. Ofte så ser det ut som om Liu Bei klarer å ta over byer ganske fredeleg utan å slost for dei. Eg trur forfattaren må ha likt Liu Bei best, han blir nærmast alltid skildra som ein frelsar meir enn ein krigar. Men sjølv Liu Bei kan trå feil ein gong i blant. Mens han er i eksil hjå sin slektning Liu Biao har Liu Bei ein periode han er deprimert og lei seg. Liu Biao trøyster og minner han på at sjølv Cao Cao har tidlegare sagt at i heile verda kan berre Cao Cao og Liu Bei reknast for heltar. Liu Bei legger til at «Om eg berre hadde hatt ein egen by hadde eg sloppe bry meg med all verdas middelmåtige menn» og naturlegvis blir Liu Biao ganske såra av den kommentaren. Liu Biao har lov til å hylle Liu Bei som helt, men det er litt frekt når Liu Bei faktisk er enig!

Guan Yu er veldig flink til å slåst, ein av dei beste. Han er rolegare enn Zhang Fei og mindre sentimental og mjuk enn Liu Bei. Han har eit sverd som heiter Grønne Drage og etter å ha budd ei stund saman med Cao Cao (Guan Yu rota seg bort frå venene sine 😥) fekk han hesten Raude Hare i gåve. Guan Yu er som regel skildra med sverdet og hesten: eit frykteleg syn!

I starten av boka gjer han ikkje så mykje utav seg, han er berre god til å slåst, men etter kvart får han i overkant mykje sjølvtillit og arroganse. Då seier han ting som: «Gifte bort min tigerunge til ein puslete kjøtervalp?» når ein fyr foreslår eit giftemål mellom Guan Yus dotter og Sun Quans son, det kjem altså ikkje på tale. Eller: «Alle dei største heltane i landet er redd meg, så kven er denne dusten?» når han blir angrepet av ein fyr som heiter Pang De – som er veldig flink til å slåst han også! Guan Yu er ikkje berre prat, han må på eit tidspunkt bli operert, ein operasjon som gå ut på å skrape bort greier frå armbeinet 🤢 Operasjonen blir utført samstundes som Guan Yu spelar sjakk, og han gjer ikkje ein einaste grimase.

Eit høgdepunkt for meg er den tida Guan Yu er hjå Cao Cao: Cao Cao prøver gong på gong å forføre Guan Yu fordi han vil ha denne gode krigaren på si side, men kvar gong svarar Guan Yu med kjærleik til sin Liu Bei. Det er ein dag Cao Cao ser at Guan Yu har ganske fillete klede, så han gir Guan Yu ein ny kappe i gåve. Guan Yu seier tusen takk og kler seg i den nye kappen – og tar den gamle og fillete kappen oppå. Cao Cao spør kvifor han gjer slik, og Guan Yu svarar at den gamle kappen var ein gåve frå Liu Bei og den minner han slik om sin kjære bror. Eigenleg er alle desse tre bestevenene flinke til å vise sin kjærleik til kvarandre, og det er ganske herleg. Ein annan gong får Guan Yu hesten Røde Hare i gåve, då takkar han og seier at denne hesten blir nyttig den dag han finner Liu Bei igjen og kan komme seg heim.

Guan Yu sitt liv går frå ein ende av hierarkiet til den andre. I starten då dei skal slost mot Dong Zhuo sine folk og Guan Yu vil prøve seg får han til svar frå Yuan Shao at det hadde vore ein fornærming å la ein tarveleg bogeskyttar representere dei! (Hadde bogeskyttarar låg status i Kina slik dei hadde i Europa (som eg leste i ‘Et fjernt speil’?)). Men mot slutten av livet oppnådde Guan Yu å bli sjef for Liu Bei sine fem tiger-generalar (han sjølv, Zhang Fei, Zhao Yun, Ma Chao og Huang Zhong).

Zhang Fei er ein av dei enklaste å hugse og kjenne igjen: han er sinna og lett å terge. Liu Bei vegrar seg alltid for å sende Zhang Fei ut aleine på tokt fordi han ofte lar kjenslene ta overhand. Det som provoserer er ting som mangel på takk og respekt, korrupsjon, for mykje benåding osb. Sjølv om han er hissig, er Zhang Fei svært lojal og ikkje ein gong Guan Yu kan unngå Zhang Feis sinne då Guan Yu blir mistenkt for å ha gått over til Cao Cao.

«Eg vil heller forråde verda enn å la verda forråde meg»

Cao Cao er ein av dei viktigaste og mest aktive i boka og han tar tidleg kontroll i hovudstaden. Allereie som ung blir han skildra som ein snik: han lurer far sin til å la han få gjere akkurat som han vil utan å bli straffa for det. Vidare er ein av dei fyrste forteljingane om han ein forferdeleg sørgjeleg historie då han får herberge hjå ein slektning, men på grunn av ein misforståing ender alt i tragedie – men det viser kor hard og rå Cao Cao er.

Han er definitivt ein av dei som er flink til å sette prosjekt ut i livet, utan han hadde kanskje Liu Bei og Sun Quan berre sete å venta på at den andre skulle ta initiativ til noko. Og ikkje berre er han ambisiøs, men han er òg suksessfull – han får jo enorme mengder med makt, til tross for at teknisk sett er Han-keisaren framleis keisaren.

Familien Sun er representerte av fleire: far Sun Jian og sønene Sun Ce og Sun Quan. Desse er folk som styrer områder i aust og kallast Wu.

Sun Jian er ein av generalane som er med frå starten av, og hans etterfølgjarar er stadig med i historia men han sjølv døyr ganske tidleg. Han er ein av generalane som slost mot Dong Zhuo i hovudstaden og i ruinane av Luoyang (Dong Zhuo brente byen og flykta) så finn han jadeseglet i ein brønn. At han tar seglet gjer han til uven med Yuan Shao. Saman med sonen Sun Ce og Yuan Shu slost han med Yuan Shao og døyr. Seglet går vidare til sonen Sun Ce.

Slutten på hans liv er eigentleg ganske synd, fordi det er fienden som har liket hans, men sonen Sun Ce har han som var ansvarleg for at faren døydde, Huang Ze, i sitt fangenskap. For å få farens lik tilbake slik at han kan få gravlegge han ordentleg må Sun Ce gi Huang Ze til fienden.

Sun Ce er nærmast fanga hjå Yuan Shu då faren døyr. Han har ikkje folk eller pengar for å komme seg heim. Det mest verdifulle han eiger er jadeseglet og dette gir han i pant til Yuan Shu for å låne nokre soldatar for å «redde ein onkel» som han seier. Det han eigentleg vil er å skaffe seg landområde og makt. Han vil vel heller råde sjølv enn gå rundt i staden til Yuan Shu… Men jadeseglet får han så klart aldri tilbake.

Sun Ce har ikkje så mykje større rolle enn faren sin i boka, men han rekker å skaffe seg mange gode vener og rådgivarar. Ein av rådgivarane er flinke Zhou Yu som blir ei god støtte for Sun Ce sin bror og arvtakar Sun Quan. Sun Ce verkar som ein ålreit type og vel å la fiendane heller drepe kvarandre enn å blande seg inn. Grei mot vanlege folk er han òg.

I slutten av sitt liv har han ei greie med ein taoist-prest. Sun Ce blir nesten litt fanatisk imot han og skyldar han for hekseri og vrøvl og pølsesnakk. Og til slutt så drep han presten – ei stor synd som krev ei straff frå himmelen. Eg synst det kan verke som om han er sliten og såra etter eit liv med mykje krig og død, og kanskje prestens lære blei litt for irriterande for han. Men uansett så er fylgjene at Sun Ce blir heimsøkt i hel av den døde presten.

«Son, du gjorde galt då du let drepe presten og dette er di straff»
«Mor, då eg var ein gutunge gjekk eg med far min til krigane der menn blei hugga ned som hampstilkar. Det har aldri vore nokon straff.»

Noko av det fyrste Sun Quan gjer, når han kjem til makta, er å drepe Huang Zu (som var ansvarleg for drapet på pappa-Sun Jian). Cao Cao beordrar eit samarbeid mellom han sjølv og Sun Quan, og etter litt om og men, så vel Sun Quan å ikkje samarbeide med Cao Cao, i staden samarbeider han med Liu Bei mot Cao Cao. Desse samarbeida er frykteleg vanlege, og vanlegvis er det Sun Quan (Wu) og Liu Bei (Shu) som arbeidar saman for å angripe Cao Cao (Wei).

Sun Quan lever lenge og må ha vore populær sida ingen prøver å ta makta frå han. Men sjølv om han heile tida er med i boka så har han ikkje nokon frykteleg stor rolle i kampen om herskar over Kina slik som Liu Bei (på vegne av den rette keisar, keisar Xian) og Cao Cao. Kanskje han eigentleg er fornøgd med det han har slik som Liu Biao var.

Sun Quan har to interessante rådgivarar: Zhou Yu (som hatar Zhuge Liang og har litt hissige Zhang Fei-tendensar) og Lu Su (som er venleg med Zhuge Liang til tross for at dei tener ulike Herrar).

Dong Zhuo gir oss ikkje eitt godt fyrsteinntrykk: han nektar å takke for hjelpa då Liu Bei og brørne kjem han til unnsetning. Og han er for så vidt bokas ‘slemming’ som alle dei andre generalane faktisk klarar å samarbeide om å slost mot – ikkje at dei får til stort. Dong Zhuo blir faktisk invitert til palasset på grunn av deira evnukk-problem, men han finner seg godt til rette: dreper keisarar og flytter på hovudstaden frå Luoyang til Chang’an (og Luoyang blir fyrst fullstendig brent ned og plyndra). Han blir berre skildra som ein tyrann.

Han har ein god ven, og det er Lü Bu – den notorisk ulojale slåstkjempa. Det er mellom dei Raude Hare for fyrste gong dukkar opp: Dong Zhuo gir hesten i gåve til Lü Bu for å smigre han over til side. Då folket i palasset er blitt lei av Dong Zhuo så klarar dei å bli kvitt han ved list: Diaochan forfører både Dong Zhuo og Lü Bu, og Lü Bu får Dong Zhuo drepen. Det er ofte dei interne intrigane er mykje heftigare og farlegare enn eit simpelt slag.

Yuan Shao bur nordaust for dei andre generalane.

Då Dong Zhuo har praktisk talt tatt makta i hovudstaden slår dei andre generalane seg saman for å drepe han, og Yuan Shao blir vald som leiar. Dette må vere på grunn av ætta fordi elles blir han berre skildra som tiltakslaus, vinglete og utan ein sjølvstendig tanke. Men han kan ikkje vere så ubrukeleg heller, fordi han er ein stor motstandar mot Cao Cao frå generalane begynner å kive seg i mellom og til Yuan Shao døyr.

Eit av hovudproblema, om ikkje det aller største, til Yuan Shao er at han har for mange rådgivarar og dei er aldri einige så dei berre kjeklar. Yuan Shao høyrer lojalt på dei alle og endrar derfor meining kvart femte minutt også er han attpå svært temperamentsfull – og slikt blir det ein del kaos ut av. Det ender faktisk med at fleire av hans folk vil heller vere med Cao Cao… Men sjølv med desse skavankane så verkar han ikkje altfor ille.

Yuan Shu er yngstebror Yuan, og sjølv om Shu og Shao er brødrar er det ikkje særleg masse syskenkjærleik å sjå. Yuan Shu var ein av generalane som slåst saman mot Dong Zhuo, leia av hans storebror.

Det er ikkje så mange som liker Yuan Shu, for han er ikkje til å stole på og han manglar berre genrelt respekt, kanskje han ikkje har noko stort å vise til? Ein litlebror er han jo òg. Men han har felles uvener med Sun Jian så dei samarbeider og er på same lag då Sun Jian døyr. Etter dette blei Sun Jian sin son, Sun Ce, verande hjå Yuan Shu fordi han mangla folk og midlar for å komme seg heim. Men det Sun Ce hadde, arven etter sin far, var jadeseglet som Sun Jian fant i ruinane etter Luoyang. I pant for soldatar gir Sun Ce jadeseglet til Yuan Shu, men naturlegvis blir det aldri gitt tilbake.

Yuan Shu kan minne meg litt om Lü bu, ein ulojal outsider, men han er ikkje like sjarmerande og talentfull. Han døyr då staden hans er kringsett av Liu Beis folk og det går ingenting ut eller inn av byen. Yuan Shu er for fin på det til å ete vanleg soldatmat og spør etter litt honningvatn, men det er dei dessverre fri for, og Yuan Shu faller om på senga si og døyr.

Namnet hans er Lu Bu i omsetjinga eg les, men wikipediasida og uttalen er Lü Bu så eg går for den varianten.

Lü Bu er svært ulojal og alle veit det, det er nesten komisk korleis han går frå Herre til Herre men det er ingen som held ut med han eller stolar på han. Det er nesten så eg synst synd på han. Nesten. Det fyrste Lü Bu gjer i boka er å bli bestikka (Raude Hare er ein av gåvene) av Dong Zhuo til å halshogge Herren sin, og så blir Dong Zhuo hans nye Herre. Sjølv om Lü Bu ikkje er til å stole på så gjer han opp for det ved å vere knallflink til å slåst!

I starten er han faktisk ganske lojal mot fosterfar Dong Zhuo, og deira forhold blir brukt til å bukt med Dong Zhuo. Vakre Diaochan forfører begge to slik at dei blir uvener, og Lü Bu ender opp med å drepe fosterfaren. Etter dette slåst Lü Bu under svært mange Herrar og ender ei tid opp som nabo til Liu Bei, Lei Bei er altfor snill mot Lü Bu. Til slutt slåst han for seg sjølv og får sine eigne menn. Dessverre er det til slutt hans eigne menn som ser seg lei på han og overgir han til Cao Cao som avretter Lü Bu.

Sjølv om Lü Bu aldri blir like stor og mektig som dei andre generalane, eg synst han er meir avhengig av dei enn dei er av han, så lagar han eit djupt inntrykk. Han er ein type det er lett å sjå for seg og han skil seg ut i frå mange av dei andre. I tillegg har alle dei andre folka klare meiningar om han (negative) som gjer at han spiller ei større rolle enn berre handlingane sine. Og som eg nemnte over, så er han nesten ein trist figur: det ser ikkje ut som om han har nokon nære vener og det var jo altså hans eigne folk som til slutt svikta han. Han kan jo så klart klandre seg sjølv for at alt blei slik, men litt synd er det uansett synst eg.

Liu Biao er ein som styrer sør i Kina, og han er i slekt med Liu Bei så dei har eit ganske nært forhold. Då Cao Cao er sterkare enn Liu Bei blir han jaga som flyktning til Liu Biao, og Liu Biao ynskjer faktisk å ha Liu Bei som sin arving i staden for sine eigne søner. Det er ikkje heilt merkeleg fordi det er ein del drama mellom den eldste sonen og den nest-eldste. Den nest-eldste er son til Lady Cai (syster til Cai Mao) og dei er veldig ivrige på at arverekka skal stokkast noko om.

Det som skil seg mest ut med Liu Biao er at han er forferdeleg lite ambisiøs: «Eg er fornøgd med alt det land eg har. Kva skulle eg gjort med meir?».

Liu Zhang regjerer eit område i vest, rett sør for området til Zhang Lu (uvener). Liu Zhang og Liu Bei er slekt. Det blir ofte sagt at Liu Zhang er ein dårleg leiar og at folket heller vil bli styrt av Liu Bei, men dette er ikkje heilt sant: det er fleire av Liu Zhangs folk som er trufaste og åtvarar mot Liu Bei og kalla han ein farleg tiger.

Zhang Lu bur vest i Kina, nord for Liu Zhang. Desse to er bitre fiendar: ein gong drap Liu Zhang nokre av Zhang Lu sine familiemedlemmar, men eg trur ikkje me får vite heit kvifor. Zhang Lu blir skildra som ein ganske religiøs leiar av sitt land, med deira egne lovar og sedar. For meg virker det nesten som ein kult, men eg trur Zhang Lu styrer etter eitt taoistisk tankesett, som eg ikkje er kjent med i det heile.

Familien Ma består av hovudsakeleg av far Ma Teng og son Ma Chao. (Det er nokre Ma-brør i boka òg men så vidt eg forstår er det ein heilt anna Ma-familie, kanskje dei er i slekt langt ute?). Desse er frå nord-vest.

Ma Teng

Ma Teng dukkar opp no og då som ein fyr lei av rebellane på slottet og som vil slost i mot dei. Fyrst Dong Zhuo, så Cao Cao. Då keisaren gir hemmeleg ordre om å drepe Cao Cao er Ma Teng ein av dei som skriv under på å gjere det.

Ma Chao

Ma Chao er Ma Teng sin son. Han hatar Cao Cao. I deira slåsskampar får Cao Cao verkeleg gjennomgå, han begynner å grine. I eit slag mellom dei er det ein liten hending som morer meg veldig. Cao Cao sit på hest og er på rømmen bort frå Ma Chao, det er ikkje alltid lett å sjå kven som er kven i eit slag der alle er kledd likt så nokon roper: "Cao Cao er han med det lange skjegget!". Då finn Cao Cao fram kniven og skjærer og hakker skjegget av. Då høyrer han bak seg: "Cao Cao er han med det korte skjegget!".

Sidan er Cao Cao ikkje særleg nådig mot Ma Chao, og Ma Chao flyktar til Liu Bei og blir ein av hans fem tiger-generalar.

Zhuge Liang (med klengenamnet «Sovande Drage») er Liu Bei sin veldig smarte rådgjevar som han brukte fleire kapittel og besøk for å få tak i, tre besøk måtte til – akkurat som i eit perfekt eventyr. Liu Bei fekk sin rådgivar til slutt! Zhuge Liang er nærmast overnaturleg smart til tider, han veit alltid kva folk har planlagt! Når Zhuge Liang blir med på Liu Bei sitt lag er det Cao Cao som er deira hovudmotstandar. Sun Quan er jo òg ein motstandar, men dei vel heller å samarbeide med han mot Cao Cao. Zhuge Liang blir ven med Sun Quan sin rådgjevar Lu Su (sjølv om han ikkje alltid behandlar han så fint synst eg) og erter på seg rådgivar og kommandør Zhou Yu sin vrede.

Xu Shu er for ei kort stund Liu Bei sin rådgivar, men i eit slag mot Cao Cao bestemmer Cao Cao seg for å stele Xu Shu. Ved hjelp av skitne triks blir Xu Shu lurt bort og det er eigentleg ganske trist. Xu Shu er ein snill fyr som aldri hadde lyst til å forlate Liu Bei og i avskjedsgåve fortel han Liu Bei kor han kan finne Zhuge Liang. I tillegg lover han å aldri gi eit godt råd til Cao Cao.

Min gamle mor er død og det vil eg lide for resten av mitt liv. Mitt lekam vil være der borte, men eg sver eg vil aldri hjelpe han. Du har Sovande Drage til hjelp og treng ikkje bekymre deg for framtida. Men eg må dra.

Det er Pang Tong som gir Cao Cao den fantastiske ideen å binde saman båtane sine i slaget ved Raude Klipper slik at folka, som er ekstremt lite sjøvande, ikkje blir sjøsjuke. Pang Tong er ein smart mann som kan manipulere Cao Cao fyrste gong dei treffast. Etter dette held Pang Tong seg til Liu Bei og sin ven og klassekamerat Zhuge Liang. Han har ein morosam introduksjon til Liu Bei og hans gjeng: Pang Tong har fyrst spurt om ein stilling hjå Sun Quan, men han blei sendt bort fordi han var så ustelt og skitten. Ein skulle tru Liu Bei var meir storsinna, men det er ikkje stort. Pang Tong får ein stilling, men det er i ein liten by langt borte. Ikkje gjer han jobben sin heller, han berre latar seg. Når Zhang Fei kjem for å be ham skjerpe seg så tar Pang Tong og gjer all jobb for fleire veker på ein dag – og alle i byen er meir enn fornøgde med jobben han har gjort. Liu Bei får han heim og gir han ein ny stilling: Zhuge Liang sin assistent.

Sima Yi er ein av Cao Cao sine rådgivarar, og Cao Cao skal ha sagt at Sima Yi «har ørneauge og ulvesyn» og at ein Sima Yi med makt ikkje lover godt for dynastiet. Men rådgivar blir han no uansett. Eigenleg går det litt fram og tilbake, han blir sagt opp ein gong og ein annan gong seier han opp sjølv. Mens han jobbar for Wei (dynastiet til Cao-familien) så er han som oftast i krig med Zhuge Liang, dei er erkerivalar og begge er flinke til å gjennomskode kvarandre.

Då Sun Ce døyr anbefal han broren ta Zhou Yu som sin utanriksminister, og det gjer han og Zhou Yu er flink. Dessverre ikkje like flink som Zhuge Liang, men kven er vel det. Zhou Yu er verkeleg smart og flink og får til mykje for Sun Quan! Men då han forstår kor utanomjordisk smart Zhuge Liang er så blir han sjalu, og han begynner å hate Zhuge Liang. Dei blir tvungne til å samarbeide litt ved Røde Klipper, men mot slutten av Zhou Yus liv er det eit evig mas og krangel om ein by dei begge vil ha og Zhou Yu blir nærmast sjokkert i hel for kvar genistrek Zhuge Liang gjer.

Eg synst litt synd på Zhou Yu til tross for at han er så hissig og misunneleg. Han minner meg litt om ein Donald Duck (med litt andre evner) og korleis kan eg då unngå å like han? Han er jo så flink og dyktig, men dessverre er Zhuge Liang så utroleg mykje betre.

Lu Su er ein av Sun Quan sine rådgivarar og ein som ofte samarbeider med Zhou Yu. Då Zhuge Liang er på besøk kan dei begge sjå kor smart han er, men mens Zhou Yu blir sjalu blir Lu Su imponert og ser opp til Zhuge Liang. Men dei jobbar for ulike herrar og fleire gonger blir Lu Su audmjuka av Zhuge Liang då Lu Su prøver å få tilbake ein by frå Liu Bei som eigentleg var lovd Sun Quan. Eg synst så synd på Lu Su som er flink og snill og god, men som Zhuge Liang gjer narr av då han gong på gong snyter han for byen.

Huang Zhong er ein relativt gammal (rundt 60 år) bogeskyttar som ingen har trua på. Eg trudde kinesisk kultur skulle være så ærbødig mot dei eldre, men det gjeld visst ikkje Huang Zhong. Fyrste gong me møter han er i eit slag mot Guan Yu der hesten hans snublar og Guan Yu lar vere å angripe då han verkeleg har sjansen. I neste slag har Huang Zhong blitt så sjarmert at han klarer ikkje løyse ei einaste pil mot Guan Yu.

Huang Zhong er ein god krigar til tross for alderen og blir ein av Liu Beis fem tiger-generalar.

Zhao Yun blir fort ein svært god ven av Liu Bei, men han blir ikkje ein del av triangelet Bei-Yu-Fei. Likevel er han altså ein viktig fyr som stadig dukkar opp. Ein gong reddar han son til Liu Bei (Adou eller Liu Shan), men Liu Bei slenger babyen vekk og omfamnar sin ven i staden. «Liu Bei tok barnet, kasta det sint mot jorda og sa «For å verje den pattungen mista eg nesten ein stor general»».
Zhao Yun har tent under både Yuan Shao og Gongsun Zan og han er ein svært dyktig krigar (han er ein av tigergeneralane) som blir høgt verdsett av både Liu Bei og Zhuge Liang.

Mot slutten av boka møter me på Jiang Wei. Han er ein fyr som slåst for Wei (Cao-familien) og er kjent for å vere ein svært god son. På grunn av konspirering frå Zhuge Liang ender Jiang Wei opp med å bli kasta ut av Wei-hæren og vel å heller slåst saman med Zhuge Liang. Når Zhuge Liang døyr gir han Jiang Wei alt han eig av hemelege bøker og planar «Berre du er verdt dette» seier han til Jiang Wei.

Etter Zhuge Liang sin død prøver Jiang Wei så utroleg hardt å angripe og overvinne Wei. Dessverre er ikkje vilje alt som skal til for å oppnå suksess. Ved kvart slag er det Jiang Wei mot den same Wei-kommandøren Deng Ai. Dei er erkerivalar og stamfiendar.

Mens Zhuge Liang er travelt opptatt med å krige i nord (som vanleg), får han ein dag beskjed om at folk gjer opprør i sør, og då får me nokre kapittel om Man-folka i sør – eit slags bi-eventyr med eventyrleg repetisjon, magi og folkemord.

Hovudmannen bak dette opprøret er Meng Huo. Han er temmeleg sint fordi Zhuge Liang og Liu Bei tok Man-landet og sjølverklærte Liu Bei til keisar. Meng Huo klagar: «Det er dokker som er forrædarane. Så kva ‘opprør’ er det du snakkar om?» Og Zhuge Liang svarer, ganske så lite sjarmerande, «Greitt, men no er du min fange». Zhuge Liang sin strategi er å slåst mot Meng Huo og fange hans menn, for å så sleppe dei fri. Zhuge Liang seier at for å få Man-folket til si side så hjelper det ikkje å berre fange deira kroppar, han må fange hjarta deira òg. Denne strategien inkluderer leiaren Meng Huo, han skal få sin fridom han òg om han vil, men Meng Huo nektar å gi seg! Han seier at om han blir sluppen fri drar han rett heim, samlar saman ein tropp og angrip på nytt, og slik går det. Men han seier i tillegg at om Zhuge Liang klarer å fange han ein gong til, så skal han overgi seg. På ordentleg, han lover-lover. Dette skjer sju gonger.

Raude Hare er ein fantastisk hest! I starten er han gitt i gåve frå Dong Zhuo til Lü Bu, for å få Lü Bu til å kjempe for seg. Det er Cao Cao som er ansvarleg for Lü Bu sin død, så han blir naturleg nok neste eigar av Raude Hare. Seinare bur Guan Yu hjå Cao Cao ein periode, og då får Guan Yu Raude Hare i gåve og blir Raude Hares siste eigar sida hesten døyr berre dagar etter Guan Yu sin død.

Raude Hare er raskare enn vinden og kvart hans knegg høyrest ut som ein buldrande storm!

Hua Tuo er ein lege, og han er knallflink 🩺. Hans evner er nærmast guddommelege står det! Han operer på Sun Quan sin kompis Zhou Tai og seinare på Guan Yu. Så tilbyr han seg å operere på Cao Cao, men Cao Cao liker ikkje tanken på Hua Tuo sine tidlegare pasientar – og det blir begge sin bane... Visstnok, kunne Hua Tuo lege alle sjukdommar og han skreiv alt ned i ei bok. Boka ga han til ein mann som hjelpte han, men dessverre så brukte mannen si kone boka som opptenning.

I dei dagane etter Liu Biao sin død var Liu Bei i krangel med Liu Biao sin son, Liu Cong, og svigerbror, Cai Mao. Liu Cong og Cai Mao har barrikadert seg inni ein by og vil ikkje ha noko med Liu Bei å gjere, og då dukkar Wei Yan opp, roser Liu Bei og slost mot Liu Cong og Cao Mao mens Liu Bei kjem seg unna. Wei Yan hadde eigentleg lyst å bli med i Liu Bei sin gjeng, men dei forsvann altså for han mens han var opptatt med å slost. Wei Yan dukkar opp igjen i byen der Huang Zhong bur. Då Huang Zhong blir kritisert for å ikkje slost ordentleg så støttar Wei Yan Huang Zhong.

Wei Yan blir skildra som arrogant og kanskje litt brautande, men for meg er det lett å bli sjarmert sidan han har så lett for å gi si støtte til dei som ligg nede og kritisere dei med makta. Folka i boka synst likevel Wei Yan er ein type som er vanskeleg å like, men alle er einige om at han er god til å slost. «Wei Yan har alltid vore ein rebelsk sjel» seier Zhuge Liang.