Skibet går videre 🗓️

Eg las boka akkurat da eg var òg på reis! Då Benjamin ikkje fekk sove fyrste natta i ny køye fekk ikkje eg heller sove (fordi McDonald skulle visst reinske i olja si?) og då skibet var i stormen var flyet mitt i full turbulens! Men eg var på ferie og dei jobba for harde livet.

Nok ein gong så er det skildringane meir enn handlinga som fenger meg. Handlinga er ikkje ille altså, sjarmerande folk og slikt – ganske slice of life, men det er mykje fokus på kor ‘midlertidig’ livet er, heile livet og livet på båten. Mannskap kjem og drar … og alltid går skibet videre 😎.

Hvor underlig at dens eier engang kom ombord med en ny madrass for å leve sitt liv på skibet. Der oppe har et annet menneske ligget og tenkt og drømt i måneder, det var hans lille verden ombord. En gammel, ferdig madrass er alt som er igjen. En annen legger sine tepper til rette og lever der oppe inntil også hans time slår. En ny mann sparker minnene om ham til side. Liv og skjebner går ut og inn ruffen, men skibet skifter ikke.

Det er jo ingenting som skjer, dei berre er på båten dag ut og dag inn, men likevel så ville eg berre vere der saman med dei. Pikke rust og lempe kull saman med dei (svettefritt for min del), dei har jo aldri tid til å sitte i sola: enten arbeider dei eller så søv dei.

En smal, gul solstripe ruller rastløs over dørken i takt med det slingrende skib, og høit oppe hvor dekkslukene er tatt bort, lyser en skarp firkant med blendende, blå himmel.
En fuktig stripe med tykk rust forteller at utenfor er det noe som heter sjøen. Hvorledes skulde de vite det elles?

Tidleg i boka er det snakk om forskjellen på ‘havet’ og ‘sjøen’. Det er slik eg les og tenkjer fyrst «ja.. eniiiig», men lurer eg om dette ikkje er svært pretensiøst og eigentleg litt til å himle på auga av? (òg fordi eg merker eg oftare bruker ordet ‘havet’ enn ‘sjøen’ 🏝️🦀) På vidaregåande kalla norsklæraren meg MEG! Ei byjente fordi eg ein gong brukte ordet ‘bondegård’ i staden for ‘gard’ ?! Eg har aldri blitt så fornerma i mitt liv – verken før eller sidan! Fru Norsklærer er IKKJE tilgitt. Og eg tenkjer at om ein seier ‘hav’ eller ‘sjø’ kan vel ha vel så mykje med korleis orda kjennest å sei (kanskje ein dag har ein lyst til å sei eit ord med V, fordi V er så magisk likt F og det kan vere morosamt å kjenne på, men ein annan dag vil ein heller uttale ein deilig SJ-lyd) – eller variasjon for variasjonens eiga glede, enn betydninga av ordet? Så eg er faktisk UENIG med bokas konklusjon, havet kan også vere ‘mennenes egen hårde verden’.

Nu forstår han hvorfor sjøfolk aldri tar det ordet havet i sinn munn. Sjøen, sier de.
Havet er for menneskene i land til å drømme om. Sjøen er mennenes egen hårde verden. Det er sjøen de forbanner og spyr på og ønsker sig bort fra, det er sjøen de elsker og lengter tilbake mot, det er sjøen de lever av og engang må dø av.

Dette er ei slik bok eg nesten berre vil sitere, har ikkje så mykje eigne tankar berre ‘ååå’ og ‘mmmm’ som kommentar til ein fin tekst. Anbefales!

GLASS

Plutselig farer Benjamin sammen, det går glass på broen. Rustpikken tier et øieblikk, han hører det tydelig.
Ding-ding! Ding-ding! Å kjære, bare et lite, et aldri så lite slag til, trygler han. Men nei, intet mer, stillheten ruger.
Klokken er bare ti.

Glass er ein tidseining: eitt glass er ein halv time. I følgje wikipediasia for glass må det bety at Benjamin er på formiddagsvakt slik at to dobbeltslag gir klokka 10, med eit slag til slik han håpte på hadde klokka vært ein halvtime meir, 10.30.

Og i følgje Wikipedia (og deira kjelde ‘seilskuteklubben.no’) så er det ‘glass’ fordi dei brukte timeGLAS. ⌛