North and South 🗓️

Eg veit eg las denne boka når eg gjekk på vidaregåande og veit at eg likte ho, og stort meir enn det hugsa eg ikkje. Eg såg for meg ei romantisk bok i eit grått bylandsskap, men boka var så mykje meir enn det. North og South har diskusjon på diskusjon om klasseforskjellar, arbeidarstand og deira rettigheiter, marknadskreftar og fagforeiningar (om det er den rette omsettinga av "The Union"). Det er òg litt kjærleik og lengsel, og mykje familie-drama (hovudpersonen har nokre slitsame foreldre!). Det er ein del sut og sorg og slikt, men det kjennes eigenleg naturleg, for heile byen og samfunnet blir skildra så grått. Dei er ved skiljet mellom før og nå, ein har framleis tæring og slike sjukdomar, men moderniseringa er rundt hjørnet.

Eg liker godt at me får ta del i fleire folks verden, og utgangspunktet er som regel Margaret. Ho og familien flytter frå varme sør-England der alle er bønder til kalde nord-England der alle jobbar på fabrikk. Margaret blir ven med både arbeidarane og fabrikkeigarane, og det er med dei ho diskuterer alt dette som har med organisering av arbeidslivet å gjere, og arbeidarane og eigarane har som forventa litt ulike meiningar. Margaret sine eigne meiningar er sterke og ho støttar dei litt lågare i hierarkiet, ho kjeftar og argumenterer godt for seg, men så er ho òg villig til å innrømme at ho kanskje har tatt feil, eller at det finst fleire sider av same sak og slikt. Om eg sjølv, ein dag, får oppleve alle mine arbeidsdraumar så vil eg lese denne boka ein gong til og sjå om min oppfatning av dei ulike karakterane endrast. No er eg villig til å halde med kven som helst som snakka sist eigenleg.

Det er ekstra stas å lese når Nicholas Higgins, Margarets ven som er ein arbeidar, snakkar, fordi dialogen hans er skrevet på dialekt. Og dialog på dialekt er eg ein stor tilhengar av. Då er det vanskeleg å ikkje ha høgtlesing for meg sjølv.

Til slutt legger eg ved eit sitat som trefte meg i hjartet, skjønt Margaret svarar med ein gong med å seie at det er ein dum tankegang.

«Folk forstår ikkje kva det er å oppdage at ein ikkje lenger er ung – men likevel slengt tilbake til ein startstrek som krev ungdommens håpefulle energi – å sjå at livet er halvvegs forbi og ingenting har blitt utretta – alle sjansar er forspilte, og berre deira bitre minner heng igjen. Eg vil helst ikkje høyre folks oppfatning av meg. Dei som er lykkelege og har oppnådd suksess er raske med å ta lett på andres ulykke og nederlag»