Som om noe noengang tar slutt 🗓️

Denne boka hadde ein uvanleg forteljar: historia til Hans og Sussanne (hovudpersonane) blir fortalt oss av ein forteljarstemme som me ikkje får vete så mykje om anna enn at forteljaren er ganske misfornøgd med sitt eige kjærleiksliv og derfor rakkar stadig ned på Hans og Sussanne og deira kjærleikshistorie. Ofte får me fortalt kor stakkarslege dei er og kor stusseleg framover det går mellom dei, men så må forteljaren ta seg i at det er faktisk ikkje heilt sant dette som blei fortalt: eigentleg er både Hans og Sussanne fornøgde og trivst saman og heng seg ikkje oppi alt det som forteljaren sjølv heng seg oppi. Dei spydige kommentarane gjelder kanskje meir forteljarens liv enn Hans og Sussanne sine liv. At ein kvar er seg sjølv nærast blir banka inn i oss.

Kjærleiken mellom Hans og Sussanne er uansett sjarmerande og dei er søte saman. Men dei er definitivt folk som det er lett å rakke ned på og ofte blir nettopp det: halvgamle feite folk – ein fabrikkarbeidar og ei vaskedame. Då dei reiser til Tenerife (som uttales akkurat slik det er skrevet Hans, og ikkje ‘Teneriff’ som den solbrune jenta frå reisebyrået så sjølvsikkert seier) får dei likevel skinne ordentleg i kontrasten til han fylliken på flyet og naboparet Hennes og Maurits (Eg forstår ikkje kva eg skal forstå av namnevalet? Men eit skrekkens nabopar er dei 😨).

Sussanne er søt kvar gong ho er usikker på seg sjølv og tvilar på kva Hans tenkjer og trur. Og Hans som plutseleg bakar boller om morgonen til Sussanne! Utan oppskrift?! Betre enn meg. Og då dei tar vårreingjeringa saman (og Hans utan å mukke) blei eg endå meir sjarmert.

«Enkelte har innvendt at eg gjør heile forteljinga for vanskelig, eg ser problem der dei ikkje finst, eg legg meg sjølv og mine eigne følelsar i noe eg strengt tatt ikkje har noe med. Eg har forsøkt å kjempe imot som de veit, men framstillinga må både vere slik og ikkje-slik. Alle så liknar og ikkje-liknar vi kvarandre… Dessutan er det viktig å avlive mytebefengte tankegangar om at middelaldrande bare finn kvarandre og dermed går alt av seg sjølv, enten fordi ein er gammal og klok og automatisk vel rett, det er alltid enklare når det ikkje er så mye å velje i, eller, fordi ein bare må vere glad til at ein får noen i såkalla moden alder, les: overmoden, da det å stille krav når ein er komme så nær pensjonsalderen, ville vere eit uhyrleg brot med det hellige norske jante…»